Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Teksty o szeroko pojętych sprawach okołomuzycznych. Recenzje muzyczne powstałe zwykle przy okazji tworzenia materiału dla “Lizard Magazynu”.
Przekłady piosenek-wierszy Boba Dylana autorstwa Filipa Łobodzińskiego odbiły się sporym echem wśród czytelników. Bo Dylan (za co ten Nobel?). Bo Łobodziński (co to za przekłady niepodobne do niczego?). I dobrze. Warto poczytać i posłuchać Dylana, nawet jeśli się go nie lubi.
Please kill me to historia punk rocka opowiedziana przez legendy gatunku, m.in. Velvetów, Iggy’ego Popa, Patti Smith, Ramonesów. Jest bezczelna, chaotyczna, wulgarna — i dlatego czarująca, jak sam punk rock. Dobrze, że wreszcie można ją przeczytać po polsku. Oczywiście to
Legendarny śpiewak z Nashville opowiada w swojej autobiografii w bardzo amerykański, bardzo południowy sposób — ględzi jak stary farmer. Czasami wciąga słuchacza do swojego świata, ale częściej po prostu przynudza. Wysłuchacie dziada do końca? Mnie się udało. W ogóle warto
Z quasi-biografią Jamesa Browna Załatw publikę i spadaj McBride’a jest jak z quasi-autobiografią Lady Day. Niby miało być o jazzie, a jest o Stanach, Południu, rasizmie, biedzie i niesprawiedliwości społecznej. I to są moje ulubione książki o muzyce.
Zwykle wymyślam moim wpisom jakieś dowcipne tytuły, żeby oczy przyciągnąć, jakoś Was zaprosić do lektury. Tym razem to zupełnie bezcelowe, bo wystarczy wpisać pseudonim bohatera biografii, a tytuł sam układa się tak, jak trzeba. Po prostu David Bowie.
Idealny prezent pod choinkę dla dziecka wkręconego (jak moje) w muzykę. I dla jego rodziców! M.U.Z.Y.K.A. Libery i Mendyka to najlepsze wprowadzenie do teorii muzyki — przede wszystkim awangardowej, eksperymentalnej, ze szczególnym naciskiem na współczesność — jakie można zaaplikować młodemu
Tak długo czekałem na porządne wydawnictwo książkowe o Republice. Takie pięknie wydane, z mnóstwem zdjęć, plotek, ciekawostek. No, przede wszystkim zdjęć, bo Republika od samego początku czarowała designem i dobrym stylem. Kiedyś (przy okazji pisania pracy magisterskiej, a w wersji
To nie było łatwe — bębnić w The Beatles. Jak się gra w najważniejszym zespole na świecie jako ten czwarty, łatwo o kompleksy. Ringo Starr trafił do zespołu najpóźniej i wykazywał największe braki w warsztacie. Za to miał największe poczucie
Jestem fanem polskiej muzyki poważnej od kiedy usłyszałem Symfonię pieśni żałosnych Góreckiego. Naprawdę, polscy minimaliści to wszechświatowy poziom i kompletnie nie rozumiem, dlaczego tak niska jest ich znajomość w ojczyźnie. Chociaż akurat Wojciech Kilar na brak popularności nie narzekał. Przecież
Gdy w połowie lat 60. na ścianie stacji metra Islington pojawił się napis „Clapton jest Bogiem”, gitarzysta miał zaledwie 20 lat. Dziesięć lat później najważniejszy biały gitarzysta bluesowy na świecie zajmował się głównie marnowaniem swojego talentu – był alkoholikiem, narkomanem
