Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Szczerze i od serca. Recenzje książek — subiektywne, bez blogerskiego marketingu i bez uprzedzeń. O książkach piszę, bo lubię.
Powieść Kairos to świeżynka z Niemiec, która już zyskała sporą popularność wśród miłośników nowej prozy ambitnej, bo dostała Międzynarodowego Bookera w 2024 roku (na pół: autorka tekstu i autor przekładu na angielski). No to sprawdziłem. Nie wszystkie nagradzane książki sprawdzam.
Stylowo wydana (lubię ten design w stylu AGFA, wczesne lata 80.) i pięknie spolszczona powieść z australijskich równin. A właściwie nie australijskich, tylko jakichś wyobrażonych. A może nawet i nie równin.
Kolejna odgrzebana przez ArtRage klasyka XX wieku, ale jakoś dotąd mało znana w Polsce, tym razem z RPA. Wielopoziomowa, kunsztownie skonstruowana, wysublimowana powieść z lat 60., oryginalnie pisana w języku afrikaans, pewnie stąd u nas nieobecna.
Klasyka literatury grozy z końca XIX wieku w świetnym przekładzie Tomasza S. Gałązki. Pierwsze cztery opowiadania to coś między E.A. Poe a H.P. Lovecraftem. Reszta po prostu niezła lub urocza. Wystarczy, żeby się zachwycić.
Powieść chińskiej pisarki o muzyce, samotności wśród ludzi i nieleczeniu traum. Skromny rozmiar, ale ciężar odpowiedni. Dobrze komponuje się z Wegetarianką Han Kang, choć jest mniej przegięta, a dzięki temu lepiej przyswajalna.
Seria Czarnego z amerykańskimi opowiadaniami od początku opierała się na porządnej selekcji i dobrze wygląda na półce (eleganckie wydanie, ładne okładki). Ten tomik jest jak dotąd najlepszy, bo niemal każde opowiadanie Wolffa mogłoby stać w Sèvres pod Paryżem jako wzorzec tej formuły.
Nowa powieść z “Czeskich Klimatów” to przyjemna literatura nostalgiczna, wyraz sentymentu za czasami, w których wszystko było jakoś lepsze i z klasą, nawet burdel. Niby nic nowego, ale warto mieć w kolekcji, jeżeli się lubi książki pięknie wydane.
Szczerek znowu pisze o tożsamości Europy Wschodniej i to jego pisanie jest ważne, bo jakoś ją konkretyzuje, dookreśla w całym tym wschodnioeuropejskim rozmemłaniu. I jak zwykle jest to formuła zapisków z podróży samochodem po zadupiu.
Ostatnio wychodzi u nas sporo mniej znanej klasyki XX wieku, między innymi w serii Cymelia ArtRejdżu. Dzwon Islandii z pewnością jest jedną z pozycji ważniejszych, choćby dlatego, że głównie za niego Laxness dostał Nobla w 1955 roku.
Pisarka już znana i ceniona (za opowiadania oraz dramaty), ale powieść pierwsza w dorobku. I jest to rzecz udana, wykorzystująca klasyczny schemat powieści grozy o nawiedzonym domu, ale mówiąca o czymś innym.
