Wesoły smutek pornografa, czyli “Przypadki inżyniera ludzkich dusz” Josefa Škvorecký’ego
Obszerna powieść Škvorecký’ego jest bliska temu, co uważam za wzorzec literatury. Śmieszy, wzrusza, oburza, wciąga bez reszty. Bez tanich efektów.
Tragiczna lojalność, czyli “Okruchy dnia” Kazuo Ishiguro
Zeszłoroczny Nobel przypomniał wszystkim, skąd wziął się motyw kamerdynera opowiadającego o historii, z powodzeniem wykorzystywany ostatnio w kinie. Tyle, że tym razem narrator jest raczej niesympatyczny. W Kamerdynerze (tym amerykańskim) Cecil Gaines prowadzi widza przez historię USA w taki sposób,
Jak Zambia kolonizowała Księżyc, czyli “Afronauci” Bartka Sabeli
Wydany w zeszłym roku reportaż Afronauci snuje się raczej leniwym tokiem i czasami brakuje mu napięcia. Ale historia w nim opowiedziana robi piorunujące wrażenie — to tekst o nieudanym podboju Kosmosu przez biedną Zambię u progu niepodległości. Właściwie Bartek Sabela
Bez dróg na skróty, czyli “Pasztety, do boju!” Clémentine Beauvais
W adresowanej głównie do nastolatków powieści Pasztety, do boju! Clémentine Beauvais każe swoim bohaterkom przejechać rowerami pół Francji. Chciałoby się, żeby autorzy tzw. dorosłej literatury tak rzadko jeździli skrótami, jak młode Francuzki z tej niby niepozornej książeczki. Zacznę od tego,
Referat z niewolnictwa, czyli “Kolej podziemna. Czarna krew Ameryki” Colsona Whiteheada
Ważny temat, stos nagród i sukces na całym świecie — to wspaniały wynik dla książki piętnującej rasizm. A jednak Kolej podziemna nie musi się podobać wszystkim, bo drewniane dialogi i moralizatorstwo mocno psują styl tej książki. Powieść (bo to powieść,
Dobre czasy, złe czasy, czyli biografia Jimmy’ego Page’a
Wydawnictwo In Rock stawia ostatnio na biografie genialnych gitarzystów. Najpierw był Jack White, teraz Jimmy Page. Dobre czasy, złe czasy to biografia rzetelna, choć nie pozbawiona typowych dla tego gatunku wad — przede wszystkim nużącej drobiazgowości. Ikony rockandrolla nie mają
Piosenki na czarną godzinę, czyli “Duszny kraj” Boba Dylana
Przekłady piosenek-wierszy Boba Dylana autorstwa Filipa Łobodzińskiego odbiły się sporym echem wśród czytelników. Bo Dylan (za co ten Nobel?). Bo Łobodziński (co to za przekłady niepodobne do niczego?). I dobrze. Warto poczytać i posłuchać Dylana, nawet jeśli się go nie lubi.
Polska znowu wielka, czyli “Jak zawsze” Zygmunta Miłoszewskiego
Książka z niby-Warszawą bez Pałacu Kultury i biustem w gorsecie na okładce bombarduje swoją obecnością zewsząd — od Instagrama po Biedronkę. I w sumie nie przeszkadza mi to, bo Jak zawsze Miłoszewskiego to pop, ale dobry. Chociaż wcale nie musiało tak
Mistrz narzeka, czyli “Dziennik 1949–1956” Sándora Máraiego
Drugi tom Dziennika Máraiego to świadectwo poszukiwania sensu w świecie po katastrofie, najpierw na emigracji we Włoszech, a później w Nowym Jorku. Węgierski Mistrz znajduje lekarstwo na rozpacz, ale przy okazji się radykalizuje. Dla Máraiego katastrofą był całkowity upadek cywilizacji
Bez glancu, czyli “Poznań. Miasto grzechu” Marcina Kąckiego
Poznań jest sexy — ma dużo zieleni w centrum, najfajniejszego (zaraz po Biedroniu) prezydenta w kraju i tylko 3 godziny autostradą do Berlina. Ale też starą tradycję endecką, nacjonalizm za uszami i aferę pedofilską na koncie. “Poznań. Miasto grzechu” pozwala
