Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Hrabalowskie drobiazgi — eseje, fragmenty poskładane z listów i wywiadów, wspomnienia różne — doczekały się eleganckiej edycji w serii klasycznej Czarnego. Wytrawni hrabalolodzy już to znają, ale to i tak bardzo piękna książeczka. Piękna rupieciarnia już kiedyś się na rynku
Zbeletryzowana opowieść o ucieczce przed Holokaustem na aryjskich papierach, w charakterze dobrowolnej pracownicy na rzecz III Rzeszy. Podróż Idy Fink to tekst niezwykły, zniewalający, paraliżujący czytelnika. Bo prawdziwy, wynikający z osobistych przeżyć, w dodatku literacko doskonały. Warto wracać do prozy
Książka Olgi Drendy o duchologii stała się głośna jeszcze zanim się w ogóle ukazała na papierze. Zaczęło się od zdjęć na Facebooku i Instagramie, a książka to ich naturalne rozwinięcie. I właściwie z tego powodu miałem tej książki nie czytać.
Powieść O zmierzchu Therese Bohman to stylowy nokturn nawiązujący do stylu i nastrojów fin de siècle’u, ale z fabułą osadzoną w naszych czasach. Ładny, melancholijny, ale z mało pogłębionymi refleksjami. Jak na fin de siècle przystało. Zaczynam od estetyki, bo
Wykopany z archiwum przez Dowody na Istnienie reportaż o epidemii czarnej ospy we Wrocławiu (pierwsze wydanie ukazało się w 1965 roku) to tekst, który trzyma w napięciu jak najlepszy thriller. Zapomnijcie o tym, jak ziewaliście przy Dżumie. Pewnie, że można
Realistyczne arcydzieło Lwa Tołstoja to literacki szczyt szczytów, więc trudno powiedzieć o nim cokolwiek nowego. A jednak ponowne zderzenie z Anną Kareniną skłania mnie do nostalgicznego wniosku — jaka szkoda, że nasza Lalka nie wskoczyła na jej miejsce w kanonie
Nowy wybór opowiadań Josepha Conrada w przekładzie Magdy Heydel to znakomity pretekst, by wrócić do małych form największego polskiego pisarza piszącego po angielsku. Chociaż właściwie nie trzeba pretekstów, żeby do niego wracać. Tom prozy Conrada z Czarnego zawiera bardzo miarodajny
Książki Mirandy July to jak dotąd najlżejsze gatunkowo pozycje w katalogu Pauzy — bez gwałtów, morderstw ani maltretowania nieletnich. No, czasami pojawia się dziwny seks, a wszystko tonie w oparach absurdu, całość jednak raczej lekkostrawna. Miranda July wywołała w zeszłym
Čapek jest jednym z prekursorów SF, a jego antyutopia Fabryka Absolutu z 1922 roku to przewrotne ostrzeżenie przed nadmiarem religijnych uniesień w polityce międzynarodowej. Bardziej aktualne niż kiedykolwiek wcześniej. Punkt wyjścia jest arcygenialny — pewien wynalazca konstruuje maszynę do pozyskiwania
Najnowszy zbiorek reportaży z Czarnego wypełniły w całości teksty dwóch dziennikarzy, Piotra Lipińskiego i Michała Matysa, drukowane w “Gazecie Wyborczej” w latach 90. Zebrane w całość, tworzą coś w rodzaju szkicu do portretu epoki przejściowej. Właśnie najbardziej wyrazistym wrażeniem
