Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Czarne wznowiło na pandemiczną Wielkanoc esej o dżumie, cholerze i AIDS sprzed 25 lat z okładem. Dla mnie to krzepiąca lektura, bo chyba zaczynam coś rozumieć. A przynajmniej w zakresie absurdalnych zakazów, zwłaszcza absolutnego zakazu przebywania sam na sam z
Nareszcie coś, co wessało mnie na tyle, że choć na parę chwil zapomniałem o zamknięciu w ciasnym mieszkaniu w bloku. Škvorecký zabiera nas do Czech w znacznie gorsze czasy, a robi to z takim poczuciem humoru, że ten gorzki świat
Zebrane w tym tomiku teksty może nie należą do najwybitniejszych przykładów polskiej szkoły reportażu, ale przynajmniej wnoszą do zatrzaśniętego na cztery spusty domu coś optymistycznego. A to już jest coś. Przyznam się szczerze, że mam problem z czytaniem podczas tej
U Greków mieliśmy do czynienia z winą tragiczną, zesłaną z woli bogów, a w literaturze najnowszej — z winą dziedziczną, przekazywaną z pokolenia na pokolenie. To niby żadne odkrycie, że traumy się dziedziczy. Wiemy to dobrze z literatury poświęconej holocaustowi
Reportaż o Rossie Ulbrichcie — twórcy darknetu — czyta się jak dobry kryminał. W napięciu i jednym tchem. I to właściwie mogłoby służyć za najlepszą rekomendację. Książkę Nicka Biltona połknąłem na kilka dłuższych przysiadów, czego wcale nie da się wytłumaczyć
Nominowana do tegorocznego Bookera krótka powieść irlandzkiego pisarza to literatura przyjemna, bo ciekawa językowo. Świata nie zmieni na lepsze, ale bywa, że daje trochę uśmiechu, a to teraz ważne. Mi to pasuje, bo niespecjalnie gustuję w modnym ostatnio w Polsce
Co prawda wszystko wskazuje na to, że cały świat stał się ostatnio strefą kryzysu, jednak reportaże Bauera pokazują, że jest inaczej, a kolejka w Biedrze to nie jest prawdziwa katastrofa. Bardzo mocna lektura na trudne czasy. Nie ukrywam, że akurat
Powieść Ewy Schilling to taka dystopia ukazująca Polskę pod rządami teokratów, ale właściwie bardziej satyra społeczna. Satyra na polską świętoszkowatość. Pierwsza wersja tekstu powieści miała powstać ponad 12 lat temu, ale pisarka opublikowała Nadfiolet dopiero teraz, we własnym, małym wydawnictwie
Krótka powieść z czterema zaledwie akapitami, z czego trzy zajmują pół pierwszej strony, formalnie nawiązuje do struktury Wariacji Goldbergowskich w wykonaniu Glenna Goulda. I jest o Glennie Gouldzie, choć to właściwie Gould wyobrażony. Te dwieście stron z małym okładem, na
Kilkanaście reportaży rosyjskiej dziennikarki śledczej, Jeleny Kostiuczenko, właśnie wyszło w polskim przekładzie nakładem Czarnego. To dobra robota dziennikarska i garść niepokojących sygnałów z Rosji. Niepokojących, bo skupiających się albo na patologiach społecznych (przemoc, prostytucja, narkotyki, gangsterka, homofobia), albo na konfliktach
