Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Przyjął się powszechnie taki stereotyp, że najlepszy Proust to ten przełożony przez Boya, a resztę się doczytuje z poczucia obowiązku. W ogóle od piątego tomu zaczyna się spadek formy, bo środkowe części cyklu, zwłaszcza Stronę Guermantes oraz Sodomę i Gomorę, autor poprawiał i uzupełniał o kolejne
Myślałem, że już nigdy nie wrócę do Kafki, ale strasznie spodobało mi się wspólne czytanie tekstów z Wykładów o literaturze Nabokova zaproponowane przez dziewczyny prowadzące świetne blogi Pierogi Pruskie i Literackie Skarby Świata Całego. Na W stronę Swanna się nie załapałem, ale na Kafkę
Czwarty tom W poszukiwaniu straconego czasu to moment kulminacyjny całego cyklu Prousta. Z całą pewnością miał on ogromne znaczenie dla autora, bo to w Sodomie i Gomorze w pełnej krasie prezentuje się najważniejszy – obok Marcela – bohater dzieła. Mowa oczywiście o baronie de Charlus, wzorowanym
Mitteleuropa to miejsce wyjątkowe, a najlepiej świadczą o tym dziesiątki książek poświęconych historii, geografii i kulturze tego regionu, wydawane od lat m.in. przez Czarne. Zjeździliśmy już tę rzeczywistą i wyobrażoną małą ojczyznę wte i wewte ze Stasiukiem, Andruchowyczem, Vargą i całą resztą. Kiedyś towarzyszyły tym podróżom
Strona Guermantes, czyli trzeci tom W poszukiwaniu straconego czasu Prousta, to chyba najnudniejsza część cyklu. Przynajmniej jak dotąd, bo jeszcze cztery przed nami. Nie ma zatem sensu silić się na recenzję. Lepiej opowiem Wam o antysemityzmie. Tzw. afera Dreyfusa przeszła do historii
Na co dzień w pracy zajmuję się marketingiem internetowym. W związku z tym wśród moich zainteresowań jest tzw. bounce rate. To nic innego jak współczynnik odrzuceń w Google Analytics, który mówi jak duży odsetek użytkowników weszło na moją stronę, a następnie zamknęło ją krzyżykiem lub
Kiedy pierwszy raz próbowałem przeczytać W poszukiwaniu straconego czasu, miałem tylko 21 lat, było we mnie mnóstwo niecierpliwości, a lista nieprzeczytanych lektur wydawała mi się nieprzyzwoicie długa. Udało mi się dotrzeć tylko do końca W stronę Swanna, i to pewnie wyłącznie dlatego, że
Kosmonauta Pączko polecił w kosmos, bo miał dwie dusze, a tym samym – większe szanse na przetrwanie. Świadczyły o tym jego włosy, układające się w dwa koguty. Polski program kosmiczny okazał się niezwykle udany, bo na mapie kosmosu wyciętej z „National Geographic” ktoś ponanosił
Trzydzieści pięć lat robię w starym papierze i to jest moja love story - początek Zbyt głośnej samotności powinien znaleźć się w każdym zestawieniu najlepszych zdań otwierających książkę. Cały tekst to klasyk absolutny. Proza poetycka z surrealistycznym poematem w bonusie, mistrzostwo języka, zwariowane historie, kompletny
Małe wilkołaki należy w pierwszym miesiącu karmić krwią wołu, postępując tak aż do miesiąca szóstego, po czym juchę bydlęcą zastąpić należy gotowanymi otrębami – pisał Jaroslav Hašek, przyszły autor słynnego Szwejka w czasopiśmie „Karikatury” w lipcu 1911 roku. Satyra wyborna, ale jeszcze zabawniejszy
