Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
No i to się nazywa biografia. Wojtek Orliński jest zarówno fanem Stanisława Lema, jak i dziennikarzem świadomym swojego warsztatu. Ma dostęp do niepublikowanych wcześniej materiałów, opiera się na przeprowadzonych przez siebie rozmowach, wykorzystuje gigantyczną literaturę przedmiotu, a jednocześnie nie zanudza faktografią, lecz w żywy,
To nie było łatwe - bębnić w The Beatles. Jak się gra w najważniejszym zespole na świecie jako ten czwarty, łatwo o kompleksy. Ringo Starr trafił do zespołu najpóźniej i wykazywał największe braki w warsztacie. Za to miał największe poczucie humoru i był ulubieńcem dziewczyn. Jak
Przyjął się powszechnie taki stereotyp, że najlepszy Proust to ten przełożony przez Boya, a resztę się doczytuje z poczucia obowiązku. W ogóle od piątego tomu zaczyna się spadek formy, bo środkowe części cyklu, zwłaszcza Stronę Guermantes oraz Sodomę i Gomorę, autor poprawiał i uzupełniał o kolejne
Przez 8 lat pracy w szkole średniej przeczytałem jakieś 2000 wypracowań i wysłuchałem przynajmniej z 50 prezentacji maturalnych o Petersburgu, zwykle pod tytułem Miasto w literaturze – omów problem przywołując dzieła z dwóch wybranych epok literackich (albo jakoś podobnie). Niewiele brakowało, a umarłbym z nudów. Tak się składa, że
Czasami wydaje mi się, że Krzysztof Varga to taki stary dobry znajomy, z którym zawsze przyjemnie umówić się na piwo i posłuchać paru historii. Z takim gościem przyjemnie posiedzieć nawet wtedy, gdy zaczyna opowiadać niektóre dowcipy po raz piąty. Albo jak serwuje głupie
Ostatnio przypomnieliśmy sobie, że w kanonie dwudziestowiecznych antyutopii obok 1984 roku Orwella i Nowego wspaniałego świata Huxleya (z Goldingiem i Vonnegutem na dokładkę) powinna znajdować się jeszcze jedna książka. Przyczynili się do tego w równej mierze twórcy serialu wyprodukowanego dla Showmaxu oraz prezydent Stanów
Kończyłem szkołę średnią w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych. Podobno strasznie nas wtedy demoralizowali, w tej drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych. Edukację seksualną do szkół wprowadzali, masturbacji uczyli, do aborcji zachęcali. Filozofia gender rosła w siłę, a razem z nią zepsucie i upadek moralny. Nie to co teraz,
Piąty tom W poszukiwaniu straconego czasu to spore wyzwanie dla tych czytelników, którzy mają ambicję przeczytać cykl Prousta w całości. Niby jesteśmy za półmetkiem, już witamy się z gąską, a jednak nie ma lekko. Bo to pierwszy z trzech tomów, których autor nie poszerzył przy
Myślałem, że już nigdy nie wrócę do Kafki, ale strasznie spodobało mi się wspólne czytanie tekstów z Wykładów o literaturze Nabokova zaproponowane przez dziewczyny prowadzące świetne blogi Pierogi Pruskie i Literackie Skarby Świata Całego. Na W stronę Swanna się nie załapałem, ale na Kafkę
Zaczęło się tak, że poszedłem na spotkanie z Kubą Wojtaszczykiem w Bookowskich na Zamku. Spotkanie jak spotkanie – księgarnia pierwsza klasa, autor miły i w ładnej koszuli, a potem na piwo, bo ładna pogoda. Ale na koniec trzeba było wywiązać się z obietnicy i książkę przeczytać.
