Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Nieautoryzowana biografia Toma Waitsa Barneya Hoskynsa (muzyk konsekwentnie odmawiał współpracy) to opasłe tomiszcze, napisane uczciwie i z sercem.
Jeżeli prawdą jest, że biografie czyta się po to, by na chwilę oderwać się od swojego nudnego życia tu i teraz, to nowa książka o Hłasce powinna być dobrym prezentem na Gwiazdkę 2020.
Biograficzna opowieść o Josephie Conradzie jest dla autorki pretekstem do rozważań o naturze globalizmu i imperializmu. Nie tylko przy okazji Jądra ciemności.
Pierwsza porządna biografia Góreckiego ukazała się na trzy miesiące przed nową wersją słynnej Symfonii pieśni żałosnych — jak dotąd najbardziej kontrowersyjnej, bo z Beth Gibbons w roli solistki (pisałem o tym w felietonie do “Lizarda”). To znakomita okazja, żeby lepiej
In Rock wznawia klasyczną już Satysfakcję Wyszogrodzkiego, czyli biografię The Rolling Stones polskiego autorstwa. Uaktualnione wydanie kończy się na chwilę przed koncertem w Warszawie z 2018 roku. Czy będzie kolejna edycja książki?
Komeda. Osobiste życie jazzu to bardzo wnikliwy, pisany z ogromną wrażliwością i reporterską wnikliwością portret legendy polskiego jazzu. A przy okazji coś więcej — szeroka panorama życia społecznego i kulturalnego lat 50. i 60. w Polsce.
Miło, że w serii Biografie Czarne wypuściło biografię najważniejszej polskiej autorki rysunków erotycznych. Berezowska była marginalizowana w polskiej kulturze w związku z tematyką prac, a należy jej się bardziej poczesne miejsce. Z bardzo ważnych względów. Maja Berezowska współtworzyła kawiarniano-wielkomiejski etos
Wydawnictwo In Rock stawia ostatnio na biografie genialnych gitarzystów. Najpierw był Jack White, teraz Jimmy Page. Dobre czasy, złe czasy to biografia rzetelna, choć nie pozbawiona typowych dla tego gatunku wad — przede wszystkim nużącej drobiazgowości. Ikony rockandrolla nie mają
Z quasi-biografią Jamesa Browna Załatw publikę i spadaj McBride’a jest jak z quasi-autobiografią Lady Day. Niby miało być o jazzie, a jest o Stanach, Południu, rasizmie, biedzie i niesprawiedliwości społecznej. I to są moje ulubione książki o muzyce.
Zwykle wymyślam moim wpisom jakieś dowcipne tytuły, żeby oczy przyciągnąć, jakoś Was zaprosić do lektury. Tym razem to zupełnie bezcelowe, bo wystarczy wpisać pseudonim bohatera biografii, a tytuł sam układa się tak, jak trzeba. Po prostu David Bowie.
