Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Zbiór wczesnych opowiadań Joyce’a z lat 1904–1907 wydaje się na tle Ulissesa zachowawczy, bo utrzymany w XIX-wiecznym z ducha, realistycznym stylu. Ale to już wielka literatura.
Wydany niespełna dekadę temu wybór listów Flauberta i Sand w przekładzie Ryszarda Engelkinga jest jak wehikuł czasu, który zabiera ochotników w lepsze czasy pięknych ludzi i pięknych idei.
A po co ty męczysz tego Dickensa, zapytała koleżanka. No bo ja czytam dwie nowe powieści i jedną dobrą, odpowiedziałem. Oczywiście, że przesadzam. Zdarzają się czasami dobre nowe powieści.
Porwanie Europy można traktować jako suplement do pięciotomowego Dziennika Sándora Máraiego, ale może być też ciekawym dokumentem ukazującym starą Europę kilka chwil po II wojnie światowej.
Klasyk z lat 30. ubiegłego wieku zachwyca mistrzowską formą. W tej krótkiej powieści każde słowo ma ciężar starotestamentowy.
Druga (po Inwazji jaszczurów) ilustrowana reedycja klasyki z powalającymi ilustracjami w serii “Świeżym okiem” Dwóch Sióstr. Znowu piękna rzecz ciesząca oko.
Zeszłoroczne wznowienie Rorka — a właściwie pierwszy z dwóch tomów — sprawiło mi radość niezmierną. Bo to moja zagubiona Księga, niczym ta z Sanatorium pod Klepsydrą! U Brunona Schulza zaginiona Księga okazuje się zbiorem tandety, gazetowych wycinków z sensacyjnymi reklamami
W cyklu powieści chłopskich Kraszewskiego znalazła się rzecz wyjątkowej urody — opowieść o trudnych stosunkach między polską wsią i Romami.
Akcja #kraszewskichallenge, którą odpaliłem jakiś czas temu wraz z kolegą, trwa w najlepsze. U mnie tym razem padło na powieść o przededniu powstania styczniowego.
Stary, XIX-wieczny przekład Wilhelma Meistra jest już pozycją tylko dla historyków języka, zatem nowe tłumaczenie Wojciecha Kunickiego i Ewy Szymani przybliża tekst słabo znany, a właściwie nieznany. Na polonistyce przynajmniej nie wspominaliśmy o klasycznej powieści Goethego ani słowem. Pewnie na
