Poradnik z asertywności — “Jak mówić NIE” M. Elman
Książka typu poradnikowego. Target między 10 a 14 lat. Dla młodszych nieco zbyt niezrozumiałe, dla starszych zbyt infantylne.
Podróżuj z Vargą, czyli “Ostrygi i kamienie”
Najlepsze książki Krzysztofa Vargi to te o podróżowaniu i jedzeniu. Nikt tak pięknie nie pisze o spożywaniu posiłków i piciu rozmaitych alkoholi jak on. A że o Węgrzech były już trzy książki, przyszedł czas na północną Francję.
Heksametr polski, czyli “Odyseja” w przekładzie Libery
Jestem już w wieku średnim, więc podobnie jak inż. Mamoń podobają mi się piosenki, które już raz słyszałem. Te 24 pieśni o podróżach Odysa i Telemacha słyszałem już wiele razy tu i ówdzie, ale jeszcze nigdy w tak ładnej aranżacji.
Dziwni nieznajomi, czyli “Być człowiekiem” Nicole Krauss
Opowiadania amerykańskie z białej serii Czarnego z ładnymi okładkami biorę w ciemno, bo pięknie wydane i proza pierwszej klasy. Zbiorek Nicole Krauss nie obniża lotów.
Londyńczycy, czyli “Soho” Fiony Mozley
Bardzo przyjemna powieść wakacyjna. Albo na długi weekend, bo czytałem w trybie majówkowym. Kilka historii mieszkańców Soho, poprzeplatanych ze sobą zgrabnie, z lekką nutką przesady spod znaku realizmu magicznego pod koniec.
Postpunk i eutanazja, czyli “Chwile” Andrew O’Hagana
Urocza powieść o paczce chłopaków dorastających w środku ejtisów w Szkocji. Chłopaków zakochanych w The Smiths, The Fall, Killing Joke i jeszcze paru innych wspaniałych kapelach. A w drugiej części książki — ładna i smutna opowieść o eutanazji.
Odyseja ze zwłokami, czyli “Gdy leżę, konając” Williama Faulknera
Najpierw “Światłość w sierpniu” w przekładzie Tarczyńskiego, teraz “Gdy leżę, konając” w odczytaniu jego męża, Dehnela. Czekałem na obie. Majstersztyk amerykańskiego southern gothic. I mistrzostwo przekładu.
Małe Davos, czyli “Siostra” Sándora Máraiego
Węgierski Mistrz zdążył na chwilę przed emigracją faktyczną udać się na wyimaginowaną. W “Siostrze” bohaterowie kryją się przed II wojną światową w górskim schronisku, które właściwie zamienia się w małe Davos.
Szczerze do bólu — “Ciała” Annie Ernaux
Trzy teksty autobiograficzne, jak w pozostałych książkach Ernaux — poskładane z króciutkich fragmentów, małych koralików. W tym jedna mikropowieść — taka, że kawa nie zdąży wystygnąć. Są przejmujące, niełatwe emocjonalnie, szczere do bólu.
Całkiem wyraziste historie, czyli “Fuga” Lauren Groff
Zbiorek opowiadań jednej z ciekawszych współczesnych pisarek amerykańskich. Stylowe, zgrabnie skomponowane, każde z ciekawą postacią kobiecą pokazaną w relacjach z mężczyznami, zwykle niebanalnych.
