Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Ostatnio przypomnieliśmy sobie, że w kanonie dwudziestowiecznych antyutopii obok 1984 roku Orwella i Nowego wspaniałego świata Huxleya (z Goldingiem i Vonnegutem na dokładkę) powinna znajdować się jeszcze jedna książka. Przyczynili się do tego w równej mierze twórcy serialu wyprodukowanego dla Showmaxu oraz prezydent Stanów
Kończyłem szkołę średnią w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych. Podobno strasznie nas wtedy demoralizowali, w tej drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych. Edukację seksualną do szkół wprowadzali, masturbacji uczyli, do aborcji zachęcali. Filozofia gender rosła w siłę, a razem z nią zepsucie i upadek moralny. Nie to co teraz,
Piąty tom W poszukiwaniu straconego czasu to spore wyzwanie dla tych czytelników, którzy mają ambicję przeczytać cykl Prousta w całości. Niby jesteśmy za półmetkiem, już witamy się z gąską, a jednak nie ma lekko. Bo to pierwszy z trzech tomów, których autor nie poszerzył przy
Myślałem, że już nigdy nie wrócę do Kafki, ale strasznie spodobało mi się wspólne czytanie tekstów z Wykładów o literaturze Nabokova zaproponowane przez dziewczyny prowadzące świetne blogi Pierogi Pruskie i Literackie Skarby Świata Całego. Na W stronę Swanna się nie załapałem, ale na Kafkę
Zaczęło się tak, że poszedłem na spotkanie z Kubą Wojtaszczykiem w Bookowskich na Zamku. Spotkanie jak spotkanie – księgarnia pierwsza klasa, autor miły i w ładnej koszuli, a potem na piwo, bo ładna pogoda. Ale na koniec trzeba było wywiązać się z obietnicy i książkę przeczytać.
Zbiór reportaży z Pomorza z przełomu lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych? Właśnie na taką książkę czekałem. Jako chłopak z okolic Kołobrzegu (podstawówka przy koszarach nad morzem, matura 2000, trasy rowerowe szlakiem popegeerowskich wiosek) po prostu nie mogłem się na nią nie cieszyć. Tu mówi Polska
Czwarty tom W poszukiwaniu straconego czasu to moment kulminacyjny całego cyklu Prousta. Z całą pewnością miał on ogromne znaczenie dla autora, bo to w Sodomie i Gomorze w pełnej krasie prezentuje się najważniejszy – obok Marcela – bohater dzieła. Mowa oczywiście o baronie de Charlus, wzorowanym
Mitteleuropa to miejsce wyjątkowe, a najlepiej świadczą o tym dziesiątki książek poświęconych historii, geografii i kulturze tego regionu, wydawane od lat m.in. przez Czarne. Zjeździliśmy już tę rzeczywistą i wyobrażoną małą ojczyznę wte i wewte ze Stasiukiem, Andruchowyczem, Vargą i całą resztą. Kiedyś towarzyszyły tym podróżom
Jestem fanem polskiej muzyki poważnej od kiedy usłyszałem Symfonię pieśni żałosnych Góreckiego. Naprawdę, polscy minimaliści to wszechświatowy poziom i kompletnie nie rozumiem, dlaczego tak niska jest ich znajomość w ojczyźnie. Chociaż akurat Wojciech Kilar na brak popularności nie narzekał. Przecież napisał muzykę
Może jestem trochę niemodny, ale traktuję feminizm poważnie. Nie zbywam tematu głupimi żartami o wnoszeniu jakiejś lodówki na siódme piętro ani głupim chichotem. Nie wygaduję też bzdur o rzekomym planie karmienia moich dzieci w przedszkolu filozofią gender, a wręcz przeciwnie - chętnie widziałbym trochę
