Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Właściwie nie tylko Lwów, ale też Wenecja, Baden, Berno i pociąg mknący przez całą Austrię aż na wschodnie jej rubieże, do Lembergu (Lwowa). Bo ciągle trwa belle epoque. A widzę to tak: ukraiński pisarz tworzy jeszcze przed rosyjską inwazją z
Odrabianie zaległości z ukraińskiej literatury najnowszej — na początek Ołeh Polakow. Dziwna książka, dość psychodeliczna, za to z Majdanem w tle.
Dwadzieścia kilka miejsc i tyle samo reportaży. Podróż po Słowacji z Andrejem Bánem to głównie dziury zabite dechami i opowieści o słowiańskiej bylejakości, tak dobrze nam znanej.
Podobno kultowa na Słowacji powieść Petra Pišťanka, wydana oryginalnie trzydzieści lat temu, to grubymi nićmi szyta groteska ukazująca metaforę epoki transformacji wśród demoludów.
Ostatnia jak dotąd książka Rankova łączy powieść akademicką z refleksją o czechosłowackiej wersji komunizmu w okropnym okresie tzw. normalizacji, czyli po upadku Praskiej Wiosny.
Tym razem dwie książki naraz, bo łączy je temat czystek etnicznych. Ale poza nim (i wydawnictwem) różni niemal wszystko.
Prozatorska pozycja znanego już polskim czytelnikom ukraińskiego poety, Wasyla Machno, to w zasadzie bardzo rozbudowany poemat o Jazłowcu, wsi Mytnicy i paru innych miejscach z okolic Tarnopola. Imponujący poemat.
Powieść Jaroslava Rudiša jest bardzo filmowa — bohater snuje monolog wewnętrzny, a my się zwykle uśmiechamy, ale czasami dyskretnie ocieramy łezki.
Znowu literatura pogranicza, tym razem Górne Węgry, czyli teraz Słowacja, ale kiedyś Węgry. Szajka to powieść o moralności mimikry.
Niewielkich rozmiarów książeczka o Mińsku autorstwa białoruskiego artysty jest gęsta od znaczeń i jak najdalsza od formuły przewodnika po mieście. Raczej jest to przewodnik po Micie. Artur Klinau skomponował swój przewodnik po Mińsku z kilkudziesięciu fragmentów — szkiców o estetyce i
