Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Debiutancka powieść pochodzącej z Ghany, choć żyjącej na stałe w Stanach 26‐letniej pisarki jest udaną próbą stworzenia sagi rodzinnej z afrykańskimi korzeniami. Udaną, choć jeszcze nie wybitną. Po Drogę do domu sięgnąłem po rekomendacji, jaką wystawiła moja absolwentka (warto było
Książka z kategorii klasyka amerykańskiego postmodernizmu. Don DeLillo w Białym szumie tworzy sugestywny obraz społeczeństwa paranoidalnego. I to na 30 lat przed postami antyszczepionkowców na Facebooku. DeLillo należy do absolutnej czołówki współczesnych pisarzy amerykańskich. Zwykle wymieniany jest między Thomasem Pynchonem
Postmodernizm się zużył, ironia jest przereklamowana, a czarny humor jest w porządku, o ile lukruje ważniejsze sprawy — zdaje się mówić DeWitt w swojej trzeciej, tym razem gotyckiej powieści. Mistrzostwo gry przy pomocy żonglerki zużytymi konwencjami DeWitt zaproponował już w
Monumentalny reportaż Quinonesa Dreamland. Opiatowa epidemia w USA to świetny przykład dziennikarstwa zaangażowanego — takiego, które usiłuje zmienić świat, żeby był ciut lepszy. Chociaż gdy w grę wchodzą leki opiatowe i heroina, szanse są nikłe. Okładka książki sugeruje, że będziemy
Monumentalny reportaż Lawrence’a Wrighta Droga do wyzwolenia. Scjentologia, Hollywood i pułapki wiary to nie tylko wyczerpujące studium najpopularniejszego spośród nowych ruchów religijnych Ameryki, ale też ważny głos w sprawie zniewolenia przez sekty. Przyznam szczerze, że trochę to trwało, zanim zabrałem
Ważny temat, stos nagród i sukces na całym świecie — to wspaniały wynik dla książki piętnującej rasizm. A jednak Kolej podziemna nie musi się podobać wszystkim, bo drewniane dialogi i moralizatorstwo mocno psują styl tej książki. Powieść (bo to powieść,
Znowu literatura amerykańska, znowu wariacja na temat powieści drogi, niewesoła, jak filmy z Sundance. Daniel Magariel w debiutanckiej powieści Nasz chłopak zaskakuje formą — bardzo skondensowaną, minimalistyczną, surową. I dzięki temu wygrywa. Powieść Magariela od pierwszych stron poraża brutalną szczerością.
Please kill me to historia punk rocka opowiedziana przez legendy gatunku, m.in. Velvetów, Iggy’ego Popa, Patti Smith, Ramonesów. Jest bezczelna, chaotyczna, wulgarna — i dlatego czarująca, jak sam punk rock. Dobrze, że wreszcie można ją przeczytać po polsku. Oczywiście to
Legendarny śpiewak z Nashville opowiada w swojej autobiografii w bardzo amerykański, bardzo południowy sposób — ględzi jak stary farmer. Czasami wciąga słuchacza do swojego świata, ale częściej po prostu przynudza. Wysłuchacie dziada do końca? Mnie się udało. W ogóle
Z quasi‐biografią Jamesa Browna Załatw publikę i spadaj McBride’a jest jak z quasi‐autobiografią Lady Day. Niby miało być o jazzie, a jest o Stanach, Południu, rasizmie, biedzie i niesprawiedliwości społecznej. I to są moje ulubione książki o muzyce.
