Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Wokół Dygotu i kolejnych książek Jakuba Małeckiego udało się rozkręcić tak dobrą kampanię promocyjną w social mediach i blogosferze, że nie chciało mi się żadnej z nich czytać. A jednak byłoby szkoda, bo Dygot to dobra powieść. Nie wiem, jak
Ważny temat, stos nagród i sukces na całym świecie — to wspaniały wynik dla książki piętnującej rasizm. A jednak Kolej podziemna nie musi się podobać wszystkim, bo drewniane dialogi i moralizatorstwo mocno psują styl tej książki. Powieść (bo to powieść,
Po barokowo‐turpistycznej powieści Dlaczego nikt nie wspomina psów z Titanica? Kuba Wojtaszczyk wraca do realizmu i krytyki polskiego piekiełka rodzinnego. Słońce narodu to książka z charakterem, ale do pierwszej ligi nie przejdzie. Z kilku powodów. Wnikliwi czytelnicy wytykają anachronizmy, miłośnicy
Podobno we Francji całe środowisko gejowskie czyta autobiograficzną książkę Louisa o tym, jak pisarz padł ofiarą gwałtu i nieudanego morderstwa na tle seksualnym. Polska premiera nastąpiła — jak na nasze warunki — błyskawicznie. I bardzo dobrze. Historia przemocy Édouarda Louisa
Znowu literatura amerykańska, znowu wariacja na temat powieści drogi, niewesoła, jak filmy z Sundance. Daniel Magariel w debiutanckiej powieści Nasz chłopak zaskakuje formą — bardzo skondensowaną, minimalistyczną, surową. I dzięki temu wygrywa. Powieść Magariela od pierwszych stron poraża brutalną szczerością.
Wydany właśnie w polskim przekładzie zbiór opowiadań Podróż zimowa Cabrégo charakteryzuje dokładnie to samo, co jego powieści — z jednej strony intelektualną ciągotę do konceptu jako budulca utworu literackiego, a z drugiej skłonność do łatwych wzruszeń. Ogólnie wypada na plus,
To było do przewidzenia. Krzysztof Varga w Sonnenbergu łączy w spójną całość oba nurty swojej twórczości — banalistyczną powieść warszawską i węgierską eseistykę. Wyszła mu duża powieść o Budapeszcie — i bardzo dobrze. W Sonnenbergu można znaleźć wszystko, co charakterystyczne
Drugi tom Dziennika Máraiego to świadectwo poszukiwania sensu w świecie po katastrofie, najpierw na emigracji we Włoszech, a później w Nowym Jorku. Węgierski Mistrz znajduje lekarstwo na rozpacz, ale przy okazji się radykalizuje. Dla Máraiego katastrofą był całkowity upadek cywilizacji
Debiutancka powieść Mirandy July przypomina mi feministyczną odpowiedź na Fight Club Palahniuka, a jej bohaterka to siostra Tylera Durdena na porodówce. Ze wszystkimi plusami i minusami tej historii. Nic rewolucyjnego, a jednak cieszy. No dobrze, za mocno upraszczam. W Pierwszym
Swing to bujanie. Jest to najbardziej charakterystyczny element jazzu, jego serce i najważniejsza cecha odróżniająca go od reszty muzyki. Zadie Smith w Swing Time zaczyna od oldschoolowych musicali, ale potem zbacza w pop. Wtedy buja trochę mniej.
