Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Czwarty tom Dziennika Sándora Máraiego czyta się tak samo jak poprzednie — z przyjemnością, smakując powoli, choć nie zawsze trzeba się z węgierskim mistrzem zgadzać. Tym razem Márai podpadł mi przy okazji niezliczonych kąśliwych uwag o popkulturze. Autor Maruderów ma
Wznowiony właśnie przez Czarne tom z pięcioma (!) autobiografiami Thomasa Bernharda to rzecz wagi ciężkiej, tylko dla twardych zawodników. Lektura Bernharda jest właściwie tożsama z cierpieniem, ale nagrodą jest poczucie obcowania z literaturą totalną. Rzecz w tym, że Bernhard niczego
Duszny klimat amerykańskiego Południa przenika każde z opowiadań zebranych w tomiku Floryda Lauren Groff. Ten klimat potrafi urzec, nie można też odmówić małym formom Groff urody językowej — to dobre teksty w dobrym przekładzie. Dotąd amerykańskie Południe kojarzyło mi się
Najnowszy Żadan na pewno znajdzie się we wszystkich zestawieniach najważniejszych książek tej części Europy. Bo to fabuła osadzona w ogarniętym wojną Donbasie. Czy spełnia pokładane w niej nadzieje? Sam nie wiem. Zależy, jak na to spojrzeć. Jeżeli chcemy się dowiedzieć,
Hrabalowskie drobiazgi — eseje, fragmenty poskładane z listów i wywiadów, wspomnienia różne — doczekały się eleganckiej edycji w serii klasycznej Czarnego. Wytrawni hrabalolodzy już to znają, ale to i tak bardzo piękna książeczka. Piękna rupieciarnia już kiedyś się na rynku
Zbeletryzowana opowieść o ucieczce przed Holokaustem na aryjskich papierach, w charakterze dobrowolnej pracownicy na rzecz III Rzeszy. Podróż Idy Fink to tekst niezwykły, zniewalający, paraliżujący czytelnika. Bo prawdziwy, wynikający z osobistych przeżyć, w dodatku literacko doskonały. Warto wracać do prozy
Powieść O zmierzchu Therese Bohman to stylowy nokturn nawiązujący do stylu i nastrojów fin de siècle’u, ale z fabułą osadzoną w naszych czasach. Ładny, melancholijny, ale z mało pogłębionymi refleksjami. Jak na fin de siècle przystało. Zaczynam od estetyki, bo
Książki Mirandy July to jak dotąd najlżejsze gatunkowo pozycje w katalogu Pauzy — bez gwałtów, morderstw ani maltretowania nieletnich. No, czasami pojawia się dziwny seks, a wszystko tonie w oparach absurdu, całość jednak raczej lekkostrawna. Miranda July wywołała w zeszłym
Dystopia Naomi Alderman była jedną z głośniejszych książek tego roku, w dodatku ze znakomitym projektem graficznym na okładce, dlatego właśnie wymienia się ją we wszystkich grudniowych podsumowaniach. Czy słusznie? W kwestii okładki nie ma najmniejszych wątpliwości. Nawiązujący do socrealizmu i
Zeszłoroczny Nobel przypomniał wszystkim, skąd wziął się motyw kamerdynera opowiadającego o historii, z powodzeniem wykorzystywany ostatnio w kinie. Tyle, że tym razem narrator jest raczej niesympatyczny. W Kamerdynerze (tym amerykańskim) Cecil Gaines prowadzi widza przez historię USA w taki sposób,
