Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Niewielka rozmiarowo powieść Rozwód w Budzie Máraiego z 1935 roku to trochę taka wprawka do słynnego Żaru. Wprawka zachwycająca rozmachem, kunsztowną kompozycją i gęstością znaczeń. Podobieństwo pomiędzy Żarem i Rozwodem w Budzie jest dość oczywiste na płaszczyźnie formalnej. W obu
U mnie sezon na małe formy trwa. Po niezłej Florydzie Lauren Groff i równie dobrych Białych zwierzętach Ivany Myškovej połknąłem świeżutki (premiera 17 lipca) zbiorek Sarah Hall od Pauzy. Tomik Madame Zero i inne opowiadania jest wart polecenia z kilku
Nieduży rozmiarowo zbiorek czeskich opowiadań, ale ze sporą siłą rażenia, bo większość z nich to petarda. Ivana Myšková ma talent do sprzedawania realistycznych historii w lekkich oparach absurdu. Przeczytałem w ostatnim czasie sporo tomików z opowiadaniami i powiem tyle —
Przy lekturze tej książki uświadomiłem sobie, że bez programu Apollo nie byłoby masy dobrej muzyki. Od Space Oddity i Ciemnej strony księżyca po space rock i ambient. To właściwie taka uwaga na marginesie, jednak trochę związana z koncepcją książki Księżycowy
Reportaż Joanny Gierak‐Onoszko o przymusowej ewangelizacji rdzennych mieszkańców Kanady ukazał się chwilę po filmie Tylko nie mów nikomu. Wspólny mianownik to molestowanie seksualne dzieci i systemowe ukrywanie pedofilii przez kler. Chociaż nie to jest nadrzędnym tematem reportażu 27 śmierci Toby’ego
Czwarty tom Dziennika Sándora Máraiego czyta się tak samo jak poprzednie — z przyjemnością, smakując powoli, choć nie zawsze trzeba się z węgierskim mistrzem zgadzać. Tym razem Márai podpadł mi przy okazji niezliczonych kąśliwych uwag o popkulturze. Autor Maruderów ma
Najważniejsza polska powieść dekadencka, niewybaczalnie zapominana przez wszystkich autorów programów nauczania języka polskiego w szkole średniej. Próchno starzeje się z klasą. Właściwie to wcale nie miałem w planach tego Berenta. Pasjami czytam starocie, ale proza młodopolska jakoś nie bardzo. Wolę
Od piątku w Teatrze Polskim w Poznaniu symultaniczny, trójjęzyczny, zwielokrotniony Hamlet po zburzeniu czwartej ściany. Maja Kleczewska odświeża Hamleta, akcentując przede wszystkim płaszczyznę komunikacyjną — ograniczenia języka, niemożność wypowiedzenia tego, co najważniejsze, brak porozumienia. A z drugiej strony gadaninę, paplaninę.
Wznowiony właśnie przez Czarne tom z pięcioma (!) autobiografiami Thomasa Bernharda to rzecz wagi ciężkiej, tylko dla twardych zawodników. Lektura Bernharda jest właściwie tożsama z cierpieniem, ale nagrodą jest poczucie obcowania z literaturą totalną. Rzecz w tym, że Bernhard niczego
Ostatnia ukończona książka Henryka Sienkiewicza to rzecz porywająca jednych, odpychająca drugich. W pustyni i w puszczy to pod wieloma względami wspaniała powieść. Ale nie powinna być czytana bez dobrych przypisów i porządnego komentarza. Kiedy byłem mały, nie znosiłem tej książki.
