Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Legendarny śpiewak z Nashville opowiada w swojej autobiografii w bardzo amerykański, bardzo południowy sposób — ględzi jak stary farmer. Czasami wciąga słuchacza do swojego świata, ale częściej po prostu przynudza. Wysłuchacie dziada do końca? Mnie się udało. W ogóle
Z quasi-biografią Jamesa Browna Załatw publikę i spadaj McBride’a jest jak z quasi-autobiografią Lady Day. Niby miało być o jazzie, a jest o Stanach, Południu, rasizmie, biedzie i niesprawiedliwości społecznej. I to są moje ulubione książki o muzyce.
Na lekturę książki Detroit. Sekcja zwłok Ameryki LeDuffa miałem ochotę od dawna, ale jednak trochę ją odwlekałem — mimo, że książka stała na półce. Zaprojektowałem sobie mniej więcej, co znajduje się w środku i nie spieszyło mi się. Niby czego
Southern trees bear a strange fruit, Blood on the leaves and blood at the root W końcu można przeczytać po polsku legendarną autobiografię Lady Day. A właściwie częściowo spreparowaną autobiografię, w końcu tak naprawdę jej autorem jest William Dufty, który
W jednym z filmów z Marylin Monroe bohater wypowiada kultowy bon mot: Stary, dobry Rachmaninow! Spróbujcie powiedzieć coś takiego o Dylanie, a od razu wychodzi stary pierdoła Dylan albo coś w tym stylu. Dajcie spokój, jak można usprawiedliwiać nieobecność na
Sonic Youth to moja ulubiona kapela grająca gitarowego rocka ze Stanów Zjednoczonych. Nigdy nie załapałem się tak do końca na Nirvanę. Pearl Jam, Yo La Tengo i R.E.M. mnie nudzą, nawet Pixies na dłuższą metę nie wytrzymują konfrontacji z płytami
