Recenzje książek dobrych, złych i brzydkich. Bez zdjęć z latte przy kominku i bez śmiesznych kotków. Sautée z solą i pieprzem.
Książka z kategorii klasyka amerykańskiego postmodernizmu. Don DeLillo w Białym szumie tworzy sugestywny obraz społeczeństwa paranoidalnego. I to na 30 lat przed postami antyszczepionkowców na Facebooku. DeLillo należy do absolutnej czołówki współczesnych pisarzy amerykańskich. Zwykle wymieniany jest między Thomasem Pynchonem
Ostatni tom Dzieła Garrenów Sándora Máraiego to zwieńczenie cyklu, symboliczna klamra zamykająca historię węgierskich Buddenbrooków, ale też długi opis nazistowskiego wiecu i przemówienia Hitlera w Berlinie. Niezwykły i bez precedensu w literaturze XX wieku. Cykl powieści o Garrenach czytałem jakieś 5–6
Trzeci tom Dziennika Sándora Máraiego zawiera szeroki wybór zapisków z lat 1957–1966, czyli niezbyt dobrego okresu w jego twórczości, ale chyba trochę lepszego w życiorysie. Mistrz coraz lepiej odnajduje się na emigracji, choć wciąż narzeka. Pierwszy i drugi tom Dziennika Máraiego
Drugi tom Dziennika Máraiego to świadectwo poszukiwania sensu w świecie po katastrofie, najpierw na emigracji we Włoszech, a później w Nowym Jorku. Węgierski Mistrz znajduje lekarstwo na rozpacz, ale przy okazji się radykalizuje. Dla Máraiego katastrofą był całkowity upadek cywilizacji
Kiedy zaraz po maturze brałem się za pierwszą lekturę Ulissesa, podchodziłem do niej z typowym namaszczeniem charakteryzującym nowicjusza wypływającego na głęboką wodę i spodziewającego się natychmiastowego wciągnięcia na dno. Ku mojemu zaskoczeniu tekst dał mi więcej przyjemności, niż się spodziewałem.
Ważna lektura na trudne czasy. Sándor Márai mógłby być węgierskim Proustem, gdyby nie II wojna światowa. Niemiecka okupacja Węgier sprawiła, że w kilka miesięcy świat Máraiego, czyli konserwatywno-demokratyczna kultura mieszczańska, przestał istnieć. A to, co ocalało po holokauście, rządach
Ostatnio przypomnieliśmy sobie, że w kanonie dwudziestowiecznych antyutopii obok 1984 roku Orwella i Nowego wspaniałego świata Huxleya (z Goldingiem i Vonnegutem na dokładkę) powinna znajdować się jeszcze jedna książka. Przyczynili się do tego w równej mierze twórcy serialu wyprodukowanego dla
Trzydzieści pięć lat robię w starym papierze i to jest moja love story — początek Zbyt głośnej samotności powinien znaleźć się w każdym zestawieniu najlepszych zdań otwierających książkę. Cały tekst to klasyk absolutny. Proza poetycka z surrealistycznym poematem w bonusie,
Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi to literatura, obok której nie da się przejść obojętnie. Wsiąkasz albo odrzucasz w całości, pochłaniasz od razu w kilku podejściach albo wyrzucasz przez okno. David Foster Wallace zrobił wszystko, żeby nie ułatwić lektury. Postaci to
